Crna Gora

Ko su “komite” u Crnoj Gori?

Velika Narodna enciklopedija srpsko-hrvatsko-slovenačka izdata neku godinu posle Velikog rata, uči nas da je “početak četničke akcije u Staroj Srbiji 1904. godine podigao veru i pobudio veliku nadu u srcima svih nacionalista. Reč komita dobila je onda magijsku moć, i omladina sa svih strana slovenskog Juga počela je sanjati o tome, da stupi u redove komita i da se bore za narodno oslobođenje… Mladi gimnazista iz Šapca M. Subotić izvršio je samoubistvo kada su ga izvestili, da zbog nežnoga zdravlja ne može biti komita… Beogradska policija tih godina pronalazila je i vraćala decu-gimnaziste, koji su pošli u komite”.

Foto: Crnogorska zastava / Shutterstock

Tako Srbi, a Bugari su svoju četničku akciju (komitsku, zvanu tada komitetsku) u Makedoniji započeli nešto ranije uvlačeći se u čisto srpske krajeve. U godinama bliskim tim zbivanjima, o delovanju bugarskih komita i začecima, narastanju i uspesima srbskog četničkog pokreta iscrpno je pisao Miomir Milenović, novinar i urednik beogradske Politike, a mi ovde prenosimo jedan deo njegovog teksta: “Srpski živalj, rukovođen težnjom za oslobođenjem od turskog gospodarstva i grčkih vladika, počeo ih je (bugarske komitske čete) primati kao svoju jednokrvnu braću, koja dolaze sa geslom ‘Sloboda Makedoniji’. Sa tim geslom… uspeli su da, ne birajući sredstva, razviju svoju organizaciju na severu čak do Vranje i do Kosova, a na jugozapadu čak do albanske granice. Kada su se osetili dovoljno jaki, onda su oglasili rat do istrebljenja ne samo Turcima, nego, i to mnogo jače, i Srbima u tim oblastima, proglašavajući za izdajnika makedonske slobode svakoga, koji nije u bugarskoj komitetskoj organizaciji”.

Sticajem okolnosti, Milorad Gođevac, lekar i nacionalni radnik, jedan od najzaslužnijih ljudi za organizovanje i pokretanje srbske četničke akcije, “došao je u dodir sa Starosrbijancima i Makedoncima koji su živeli u Beogradu… upoznao se sa njihovim životom i preko njih sa prilikama na jugu… Od njih je saznao, da nema drugoga spasa za srpsko ime u tim krajevima nego poći istim putem, kojim su Bugari još ranije pošli… oružano… Za nepunu godinu dana Bugari su bili oterani iz krajeva, koje su decenijama već bili držali i smatrali ih za svoje neosvojive tvrđave”.

Prilike u Crnoj Gori bile su nešto drukčije, tako da je tamošnja komitska akcija započeta nedugo po uspostavljanju austrougarske okupacione uprave u Crnoj Gori, kojoj su kuražniji pojedinci, u većim ili manjim grupama, počeli da se suprotstavljaju i odmeću u šumu. Po prilici, do najbrojnijeg odmetništva, poznatog kao komiti, došlo je u Vasojevićima, možda i zbog toga što su prvi među njima bili đeneral Radomir Vešović i njegova braća. Juna 1916. godine, u Vasojeviće su “dovedene veće vojne snage, koje su preduzimale svakodnevne potjere. Za mjesec dana, koliko je trajala prva velika akcija, niko od komita nije ni ubijen niti uhvaćen, ali je zato stanovništvo bilo podvrgnuto represalijama, a neka lica, okrivljena za pružanje pomoći generalu Vešoviću, osuđena su od vojnog suda u Kolašinu na smrt”.

Ovo poslednje, represalije nad civilnim stanovništvom i smrtne kazne, nameće vrlo ozbiljnu nedoumicu o stvarnoj vrednosti svakog pojedinačnog komitovanja u okupacionim usllovima i, shodno tome, malobrojnog komitskog pokreta u celini. U uslovima kada jedna okupaciona država raspolaže dovoljno snažnim represivnim aparatom da se suprotstavi svakom udaru na nju, postavlja se pitanje da li bilo koji komita, sam za sebe ili sa svojom družinom, ima pravo da, druge, neupućene ili nedovoljno upućene u komitske pobude, za račun sopstvenih ličnih ili širih ambicija i ideala izlaže opasnostima bilo koje vrste. Čak i ako se kaže da se komite bore za neke i nečije neodređeno visoke ciljeve, pitanje je da li te i takve ciljeve na svojim plećima iznose komite ili oni koji su bili žrtvovani za ostvarenje tih ciljeva.

U osnovi, komiti u Crnoj Gori “bili su malobrojni i pasivni, ali je već samo njihovo postojanje zabrinjavalo (austrijsku) vojnu upravu. Ona se plašila da jednoga dana može doći do pokreta širokih razmjera, pa je putem strogih naredbi upozoravala stanovništvo na posljedice koje će ga snaći ukoliko bude pomagalo komitima”.

U jednoj od takvih naredbi, budući da se znalo da “opstanak tih četa-bandi omogućuje se time da pučanstvo potpomaže četama hranom i konakom”, upozoravano je da svako pristupanje komitskoj četi povlači za sobom smrtnu kaznu, isto kao i “ma kakvo utanačeno pružanje pomoći jednoj takvoj četi (bandi) ili pojedinim četašima, bilo davanje hrane, konaka ili bilo nabavljanje oružja i municije… ili sukrivanje kod njega”.

Godine 1916, “broj sukoba između komita i austrougarskih snaga bio je neznatan, svega oko dvadeset”, isto kao što je i broj komita tada bio neznatan. Početak 1917. godine bio je relativno miran, sa tek pokojom žrtvom među komitima. Naredni meseci doneli su “življe kretanje komita” u okruzima kolašinskom, cetinjskom i nikšićkom, mada su se komiti, s obzirom na svoju brojčanu slabost, uzdržavali od napada na austrougarske vojne i žandarmerijske patrole.

Krajem leta i početkom jeseni 1917. godine izvedeno je u kolašinskom okrugu više komitskih napada na austrougarske vojne transporte, tokom oktobra pojačana je komitska aktivnost u okruzima podgoričkom, nikšićkom i kolašinskom, ali je zato nemajući mogućnost da se obračuna sa komitima, austrougarska uprava pristupila internaciji komitskih porodica i jataka. “Među interniranima bilo je 30 žena i djece… starosti od 4 mjeseca do 75 godina”.

Već u januaru 1918. godine, “komiti su vršili svakodnevne napade – na oficire, žandarmerijske stanice, transporte opštine, poštanske i privatne automobile”, a austrijski civilni komesar mogao je samo konstatovati da to već počinje da liči na ustanak, na koji “pobunjenike tjera glad”.

Foto: Vojvode srpskih komitskih četa u srpsko-turskom ratu 1912. / Wikimedia

Kako to piše istoričar Novica Rakočević, tokom druge polovine septembra 1918. godine, pred saznanjem da je Solunski front probijen, austrougarska “žandarmerija u Crnoj Gori pojačana je sa još 2.800 ljudi”, tako da se u njoj tada nalazilo približno 45.000 vojnika i žandarma, od čega oko 27.000 boraca. To, s jedne strane, a na drugoj – nepovezan među sobom ni vojno, ni idejno, komitski pokret imao je oslonac u narodu. “Jer, da tu podršku nije imao, ne bi se mogao održati, niti bi u oktobru 1918. godine na pojedinim područjima Crne Gore prerastao u opštenarodni, iako nedovoljno čvrsto organizovan ustanak… On je imao jasnu liniju borbe protiv okupatora. To znači da je imao i političku orijentaciju”, ali i “jasan nacionalnooslobodilački program: ujedinjenje sa Srbijom… Treba imati u vidu činjenicu da u vrijeme oslobođenja Crne Gore, dolaska srpskih snaga i raspisivanja izbora za podgoričku skupštinu među komitima nije bilo razlike u gledištima po pitanju ujedinjenja… Diferencijacija među bivšim komitima… nastaće kasnije, tako da će jedan manji broj njih oko devedeset, preći u suprotni tabor. Prilikom zasijedanja Podgoričke skupštine, koja je izglasala ujedinjenje sa Srbijom, na balkonu sale u kojoj su održavane sjednice nalazilo se nekoliko desetina komita pod oružjem. To su većinom bile istaknute komitske četovođe”.

Kasnija “diferencijacija” potvrđuje da je Rakočević bio u pravu kad je zapisao da je “odsustvo jedne čvrste političke organizacije” jedan od ozbiljnijih uzroka zbog kojih komitski pokret nije bio masovniji”, ali i ne pominje jednu sasvim nepolitičku sastavnicu onog dela pokreta zamišljenog i pretvorenog u “samostalnu privrednu delatnost”. O tome svedoči Andrija Radović, u dva navrata predsednik crnogorske vlade (drugi put u izbeglištvu, za vreme rata), koji je sredinom marta 1919. godine napisao srbskom Ministarstvu inostranih dela da, “ako je istina da je bivši kralj Nikola imenovao Jovana Plamenca za predsednika svoje vlade, mislim da je zgodan momenat za saveznike da raskinu sa njegovom Vladom. Pored razloga koji se osniva na volji naroda izraženoj preko Velike Narodne Skupštine… ima i to, što je Jovan Plamenac jedan ordinaran zlikovac, koji je čak prodavao šume neprijatelju, i najzad vođa buntovnika, koji su kidali telegrafske i telefonske vojne žice i pljačkali savezničke transporte”.

Ako je, dakle, Jovan Plamenac postao predsednik kraljevske vlade u izbeglištvu, i kao takav počeo da okuplja istomišljenike, znači da mu je svrgnuti kralj Nikola postao stvarni pokrovitelj i zaštitnik rasrbljenog komitskog pokreta u Crnoj Gori, i ne samo njemu nego i njegovim istomišljenicima; “kralj Nikola (koji je) pedeset pet godina neograničeno, najvećim dijelom bez ikakvog protivljenja, vladao Crnom Gorom… Crna Gora je živjela u senci svoga gospodara, koji je bio i njen vrhovni upravljač, njen vrhovni sudija, vrhovni komandant… U zemlji su ga se bojali”, kako to svedoči Nikola Škerović, u vreme kralja Nikole narodni poslanik u crnogorskoj Narodnoj Skupštini.

Ubrzo pošto se “Crna Gora ujedinila sa bratskom Srbijom”, delu crnogorskih komita dalo se da “obrne ćurak naopako” i da počne sa vođenjem privatnog rata. Njima su se suprtostavile pristalice bezuslovnog ujedinjenja Srbije i Crne Gore, od kojih su oformljene oružane omladinske čete i Narodna garda. Oružje, hranu i novčanu nadoknadu (dok učestvuju u oružanim akcijama protiv komitskog pokreta za povratak kralja Nikole) dobijali su od vojnih i policijskih organa.

To komitsko delovanje, ono što se u crnogorstvujućem predanju zove “Božićna pobuna”, pored srbskih vojnih organa prošlo je skoro nezapaženo. Rafalni ili pojedinačni pucnji “po šumama i gorama naše zemlje ponosne” shvaćeni su isključivo kao slavljenički odušak, pošto se prethodnih godina, pod austrougarskom vlašću, nije moglo zamisliti “vatreno” iskazivanje ni ličnog, ni porodičnog (slavskog, roždestvenog), ni nacionalnog raspoloženja. Ako se to kasnije, u našem vremenu naročito, predstavlja kao pobuna, čak i kao ustanak, čini se to sa ciljem da se iskaže duboka žalost za austrougarskom okupacijom koju je kralj Nikola, pristankom na kapitulaciju crnogorske vojske, “darovao” svojim onovremenim podanicima, a oni je ostavili u amanet svome u međuvremenu manje ili više rasrbljenom potomstvu.

Potomstvu koje još nije shvatilo da su sloboda i ropstvo moralne kategorije a ne društvene, te da su neki ljudi robovi po duhu – bez obzira na svoj stvarni ili umišljeni položaj u društvu.

Božićna pobuna 1919. godine, pokrenuta zarad zaštite kraljevih, dinastičkih, ofici(je)rskih i glavarskih prava, negde je ugušena pre no što je i počela, a samo je u najbližoj okolini cetinjskoj, u Staroj Crnoj Gori, trajala i koju uru duže. U podlovćenskom kraju, dakle, jer se “Božićnim pobunjenicima” učinilo da će se tu, na pravom mestu, ravno tri godine ranije olako prepuštenom Austrijancima eda bi se brže kapituliralo, izbrisati sramota samonaturena sopstvenom kapitulacijom.

Oni koji su pobunu organizovali, a to su uglavnom bili plemenski ili bratstvenički predvodnici: kapetani, ofici(je)ri, brigadi(je)ri, komandi(je)ri, bar(j)aktari i poneki vojvoda ili serdar,… sve “viđeni” ljudi kojima je tu “viđenost” kuća valjala, verovali su (“pod zarok”) da će za sobom povući sve svoje bratstvenike ili plemenike, te da će, po onom dobro poznatom “zakonu” da je jače selo od svatova, pobunjeničko telo biti neuporedivo brojnije od onih koji su se svrstali uz novouspostavljenu vlast.

Pobunjenici su to očekivali, ali nisu računali da je njihovo plemensko ili bratstveničko gospodstvo nasleđivano iz naraštaja u naraštaj, u nekom vremenu, ili čak u nekom trenutku, zbog nekog nepromišljenog (bahatog, potcenjivačkog, nasilničkog…) postupka prema onima koji su bili izvan njihovog “gospodstvenog” kruga moglo izroditi ne samo tiho (tinjajuće) nezadovoljstvo, već i spremnost na otpor. Za sve te plemenske “velikodostojnike”, oni “ostali”, naročito ako su im porodice bile manje brojne, bez stvarne snage da se oružjem dokažu u boju s Turcima ili da se plemenskim glavarima suprotstave, makar i rečima, bili su “tanjevina”. Van svake sumnje, u tome sloju zvanom “tanjevina”, nalazilo se mnogo više časnih i odmerenih ljudi no što su to “kućići i odžakovići” mogli i da zamisle, i oni su u svome krugu imali više ugleda no što su ga oni već pominjani “velikodostojnici po rođenju” stvarno imali u svome plemenu.

I, kada su se okolnosti potpuno izmenile, kada se kralj “dobrovoljno, kapitulaciono iselio” iz Crne Gore i kada su njegove prišipetlje izašle iz senke “vrhovne kraljevske oholosti”, njihovi dotadašnji prisilni poslušnici “dosetili” su se da “tirjanstvu stati nogom za vrat / dovesti ga k poznaniju prava / to je ljudska dužnost najsvetija”.

Naravno da drukčije nije ni moglo biti: tirjanstvo dotadašnjih plemenskih ili bratstveničkih “velikodostojnika” moralo je biti sasečeno u korenu. Ako je to sasecanje trajalo tek uru ili dve, bio je to siguran znak da se veličina dotadašnjih “velikih i moćnih glavara” svela na pravu meru – na ništavost.

Baš tako jer pristajanje navodno ideoloških pobunjenika da se u oružanu pobunu pod zaštitom strane a nimalo prijateljske vojne i političke sile upuste čak i protiv svojih bratstvenika i istoplemenika, “do istrage svoje ili bratske”, nedvosmisleno ukazuje na izuzetno nizak nivo njihove moralnosti i, naški rečeno, njihove ljudskosti.

Sve što se narednih četiri-pet godina dešavalo po besputnoj Crnoj Gori, manje po Staroj Hercegovini i nekim Brdima, a pod firmom “komitovanja”, bilo je svedeno na odmetništvo, razbojništvo, pljačku, banditizam, lupeštvo, provalništvo, na hajdučiju u najružnijem značenju te reči… Odmetali su se pojedinci, odmetale su se i manje grupe, ali sve to, iako su odmetnici uveravali sebe da to rade “komitski”, na “ideološkoj” osnovi, sa ciljem da zaštite malo dinastička prava njeguških Petrovića a malo samostalnost Crne Gore, bilo je usmereno isključivo na obavljanje “privredne delatnosti” u Crnoj Gori poznate kao “plijen”, odnosno pljačka tuđe imovine, da li nebranjene, bez žrtava, da li na prepad, ili iz zasede, i po cenu ljudskih života.

Ne bi li se stekao utisak o “idejnosti” tog odmetništva, u mesecima koji su sledili Božićnoj pobuni ubijeno je nekoliko viđenih pristalica ostvarenog ujedinjenja, među njima i neki od učesnika Velike narodne skupštine: pop Krsto Radulović iz sreza čevskog, Risto M. Čolaković iz sreza viluskog, zemljodelac iz Rudina, i Krsto Stanišić, zemljodelac iz nikšićkog sreza, na primer. Ubijani su i neki oficiri bivše crnogorske vojske koji su svoju pripadnost Srbstvu iskazali podržavajući ujedinjenje (kapetan Ilija Mandić)…

Govoreći o izvorima tog odmetništva (prema pisanju beogradske Politike od 18. septembra 1919), Ivo Pavićević, poverenik kraljevske vlade u Crnoj Gori, istakao je da je “jedan dio tih odmetnika zaostao još iz vremena okupacije Crne Gore, i to je većinom onaj što je i tada živio od pljačkanja mirnoga stanovništva, usljed čega se nije smio vratiti kućama”, dok je drugi deo “vještački stvoren, najmljen”, naročito u krajevima u kojima je uticaj talijanskih vojnih snaga bio izraženiji, dobrom delom i zbog toga što tamo nije priznavana civilna vlast. “Ti odmetnici, i jedni i drugi, ne predstavljaju u stvari nikoga sem sebe. Oni su danas obični banditi, koji žive od pljačke i sredstava onih koji ih sa strane spremaju, snabdijevaju, oružaju, plaćaju i ubacuju na teritoriju Crne Gore”. U takvim uslovima, borbu protiv odmetnika vodile su civilne vlasti, “dok su manje vojne jedinice samo po potrebi priskakale u pomoć”. A te civilne vlasti bile su crnogorske, tako da je upravo pomenuti kraljevski poverenik mogao reći da “na teritoriji Crne Gore nema danas ni dvadeset civilnih činovnika iz Srbije”, da vojska “nije apsolutno ni u kakvom u sukobu sa masom naroda”, te da je i vojnički sastav u trima bataljonima “redovne vojske sa teritorije Crne Gore”.

Božićna pobuna brzo je smirena, a od kasnijih komitskih, odnosno odmetničkih “podviga” pomenućemo neke:

Komanda Druge armijske oblasti prenela je Vrhovnoj komandi izveštaj Zemaljske vlade za Bosnu i Hercegovinu da je u noći između 9. i 10 (22. i 23) januara 1919. godine grupa “od oko 40 crnogorskih pljačkaša u selo Sokožice srez Bolecski (Sokolište, kod Bileće – IP) hteli su da oteraju stoku i tom prilikom ubili su dvojicu muslimana. Pljačkaši nisu pohvatani”;

Komandant Zetske divizijske oblasti brzojavno je saopštio Komandi Druge armijske oblasti (26. marta 1919) da je toga jutra u okolini Bara vođena borba s oko pedeset odmetnika, da je “tajna organizacija uzela širih razmera u okolini Podgorice”, te da je u noći između 25. i 26. marta iz civilnog zatvora u Nikšiću pobeglo osamnaest komita optuženih za ubistvo. “Sa njima je pobegao i stražar koji ih je čuvao”;

Štab Druge armijske oblasti (O.Br. 3591 od 5. maja 1919) izvestio je Vrhovnu komandu da “u okolini Nikšića i između Ulcinja i Bara postoje komite, odmetnici i nezadovoljnici, kao i agitatori kralja Nikole”. Naznačena su imena četvorice komita za koje je komandant Zetske divizijske oblasti naredio nadležnim komandantima mesta “da u sporazumu sa policijskim vlastima iste pohvata ili pobije, i obezbedi komunikaciju i okolinu. Poverenik Kraljevske Vlade na Cetinju dao im je roka petnajest dana, posle čega će ih smatrati za odmetnike i primeniti zakonske mere”;

Sedmog maja 1919. godine, Vojvoda Stepa (OBr. 1623) javlja Vrhovnoj komandi da se “oseća pokret i življa agitacija. Protiv komita ustali su mnogi Crmničani”. Na poziv Kraljevskog poverenika, jedan od odmetnika “poslao je pismen odgovor da radi za ujedinjenje, da zbace svaku dinastiju i t.d. i preporučuje da se vojnici ne upućuju protivu njih”;

Ponegde, odmetnici se sukobljavaju sa žandarmima i vojnim pojačanjima, žrtava ima na obe strane, Kraljevsko povereništvo i policijske vlasti stalno traže pojačanje, ali Vojvoda Stepa kaže da im pomoć ne može poslati jer su mu vojne efektive nedovoljne; odgovorio je da se sa raspoloživim snagama na “najcelishodniji način… održi bezbednost”;

Pošto je od komandanta Jadranskih tupa (Pov.Đ.Br. 919 od 11. maja 1919) dobio izveštaj da su prethodnog dana “nepoznati pljačkaši presreli kod sela Duži, na putu Trebinje-Dubrovnik putnike koji su išli iz ovih mesta i opljačkali ih”, da su pljačkaši, dvadesetak njih, bili “obučeni u vojnička odela sa crnogorskim i austriskim kapama”, te da su istoga dana “prošli pored željezničke stanice Hum i na istu izbacili nekoliko puščanih metaka”, Vojvoda Stepa mu je odmah odgovorio naređenjem da preduzme “najstrožije mere da se ovakve pojave apsolutno prekrate”, ali da ne može “zatajiti svoje čuđenje da se ovakve pojave mogu dešavati kod tolikih žandarmerijskih i vojnih posada”;

Vojvoda Stepa, 13/26. decembra 1918. godine preneo je Vrhovnoj komandi izveštaj Komandanta Timočke divizije da je “oko 150 crnogorskih pljačkaša napali juče 10. decembra t(ekuće) g(odine) selo Pjerače (Preraca) i Kovčevo (? – IP) i došli do Plane na dva i po kilometra (crnogorsko-hercegovačka granica). Iz Bileća poslato kao pojačanje deset vojnika i jedan top. Borba je trajala do u noć i od pljačkaša poginuo je jedan, ranjeno dva, od kojih je jedan ostao na položaju, a zarobljeno četiri; sa naše strane nije bilo gubitaka. Pljačkaši nisu sela opljačkali već su se razbegli. Komandir artileriskog voda tvrdi da na terenu ima još mrtvih i ranjenih, Poslat je teretni automobil da prebaci ranjenike u bolnicu a zdrave u zatvor”.

Imajući u vidu ponešto i od toga, u predgovoru Kukavičjoj piladi Labuda Dragića, knjizi objavljenoj 2016. godine u beogradskoj “Srpskoj književnoj zadruzi”, Duško Babić, književnik i pesnik, direktor Filološke gimnazije u Beogradu, zapisao je i ovo:

“Komitski pokret u Crnoj Gori bio je prirodni nastavak vekovnih četovanja po crnogorskim brdima i neposredni odaziv podvizima srpske vojske u prvoj godini rata. Njegov najdublji pokretač bio je kult slobode kojim su se vjekovima ‘pjanila pokoljenja’ i onaj ‘refleks kosovske krvi’ koji je u očima ‘nosilo sve što se u tim brdima rađalo’… Grupe odmetnika-separatista, nakon Rata organizovane od strane italijanske vlade, zloupotrebljavaju ugled komita i okupljaju se pod njihovim imenom, suprotstavljaju se ujedinjenju i traže povratak odbeglog kralja. Počelo je neuspešnom ‘Božićnom pobunom’ u okolini Cetinja 1919. godine, a posle toga su ‘skupljeni crnogorski dobrovoljci, organizovani u vojne jedinice i vežbani u Gaeti’, u Italiji. Ova antinarodna, antisrpska, pljačkaška organizacija svoje članove je regrutovala iz istih onih porodica iz kojih su potekli heroji i mučenici sa Vučjeg dola, Skadra, Mojkovca i drugih ‘krvavih poljana’ na kojima se zadobijala i branila sloboda.

U crnogorskom komitskom pokretu nakon Prvog svetskog rata – žalosnom odjeku komitskog četovanja izniklog iz naroda… vidi se slika Crne Gore, njene pometenosti posle proglašenja knjaza Nikole za kralja i njegovog pokušaja da modernizuje Crnu Goru, po ugledu na zemlje zapadnog sveta. (Videla žaba da se konji potkivaju, pa i ona digla nogu – IP, prema narodnoj poslovici). Istorijska činjenica prelaska komita na stranu neprijatelja i terorisanja vlastitog naroda predstavlja fokus u kome se vidi ukrštanje minulih i budućih vekova u istoriji Crne Gore. To su bile godine kada je vekovni vrednosni poredak počeo naglo da se raspada, kada je sve ono uzvišeno, što je čuvalo dušu, ime i veru, počelo da se razvodnjava i banalizuje, da gubi supstancu i značenje. ‘Car junaka’ sa Vučjeg dola, kako je narod nazvao kralja Nikolu, postao je, u tim godinama, majstor skupljanja dukata kod tršćanskog bankara Marpurga, izlapeli starac potonuo u tiranski egoizam, nakazna metamorfoza samog sebe iz ranijih godina. ‘Eshilska sudbina’ mučeničkog naroda, kako je govorio Crnjanski, premetala se u… razbojničku, zaklanjajući se još uvek sjajem epskog herojskog kodeksa iz minulih vremena. Iz te nesreće i tog pada nikao je apsurdni pokret crnogorskih komita po završetku Velikog rata. Zato je baš u njemu bilo moguće sagledati globalni razdor u biću naroda: susret herojske prošlosti i tragikomične sadašnjosti, krvi i vode, životvornog sećanja i zatirućeg zaborava, patosa Srpstva i montenegrinske magle”.

Nije suvišno reći da se, u našem vremenu, komitski pokret u Crnoj Gori “rodio” na obećanju Mila Đukanovića da će svoju “gospodarevinu” braniti “svim sredstvima… i iz šume, nećemo se valjda tu razlikovati u odnosu na generacije naših predaka”, komitskih, dakako, zarad “plijena”.

Oni koji su pre nekoliko meseci proglasili sebe “komitima”, samo nastavljaju “slavnu tradiciju” onih koji, kako reče Ivo Pavićević, “ne predstavljaju u stvari nikoga sem sebe”, oni su danas samo batina “nekih” sa strane pripravnih da ih “spremaju, snabdijevaju, plaćaju…”

Ilija Petrović, istoričar

www.ilijapetrovic.com

1 Comment

1 Comment

  1. Milo says:

    Za komitske vođe, od Jovana Plamenca do Milovana Đukanovića, odlikuju se dvije stvari: prevrtljivost i saradnja sa stranim silama. Svi su oni makijavelistički mijenjali strane – nekad su stali na stranu Srba, nekad Italijana, nekad ustaša i Hrvata..Vođa komita Krsto Popoviću, kapetan, a kasnije brigadir (general), u Drugom svjetskom ratu je bio na čelu “Lovćenske brigade” pod komandom italijanskih okupacionih vlasti na teritoriji Cetinja, Bara i Nikšića.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

NAJČITANIJE

Poželjno kopiranje i uzimanje sadržaja bez dozvole

Za sve informacije pišite nam na

office[at]i1info.net

Copyright © 2015 Flex Mag Theme. Theme by MVP Themes, powered by Wordpress.

To Top